Denne gongen har eg konsentrert meg om komposisjonen: Herrmann har ei fst og logisk oppbygging av kapitla sine. han går fram og tilbake i tid, han går frå det allmenne til det spesielle - oppsummerer og går vidare, tek ein detalj her og ein detalj der, men alltid som ledd i heilskapen. Han viser oss mordaren, kva som driv han (ja, det er ein hann) og kva som er fortid, kva som er notid og kva som blir framtida (jo, det soste er galgen). Glimrande!
Sist sett
