Eg har mykje ved, eg, tenkte Holesnusken ofte. Eg har veldig mykje ved. Eg vil ha meir. Han likte ikkje å brenna veden sin. Han syntes det var fælt å sjå alt arbeidet gå opp i røyk. Han brende mest aldri ein pinne. Om vinteren, når det var så kaldt at han ikkje kunne gå i skogen, sat han i hola si og fraus. (s. 53)