Bokelskere.no

Jeg har hørt mange som ikke liker denne boka av Walters, men jeg har lest den flere ganger og kommer stadig tilbake til den. Jeg synes den er fasinerende.

Enig, ei bra bok på mange måter, men den når ikkje heilt opp til Walters si debutroman "Døden i ishuset", DEN er fasinerende ;)

Av en eller annen grunn er Døden i ishuset den siste Waltersboka jeg leste. Og ja, den er fasinerende, men jeg lurer på om Walters er litt slik at man liker best det man leste først? At man blir veldig betatt av skrivemåten hennes og fanget i universet hennes, og at det på mange måter følger den første boka man selv leste?

Har blogget om Walters her:

http://beatesrasteplass.wordpress.com/2010/04/20/med-minette-walters-i-hjertet/

Trur du har rett i at det fort vert den første boka som gjev det sterkaste intrykket, Ishuset var mitt første møte med Walters og eg vart heilt bergteken. Når det gjelder dei andre bøkene til Walters, synes eg berre "Kjerringbissel" når heilt opp på same nivå som Ishuset, dei andre er gode, men ikkje fantastiske (untatt Plagede sinn som var kjedeleg).

Eg synes i grunnen det er synd at ho ikkje skriver fleire bøker om dei ulike karakterene sine, sidan ein vert så nært knytta til dei på godt og vondt. Men ein kan vel på ein måte seie at ho gjer det sidan karaktertrekka går igjen i stor grad.

Fin blogg forresten, og ja, eg trur nok Olive tok øksa ;)

Jeg synes Acid Row og Olive tok en øks var bedre enn Kjerringbissel, men likte den også. Ser at flere ikke likte så godt Disordered minds, jeg syntes den var ganske god også. Ekko derimot synes jeg var litt kjedelig. Jeg ser jeg har fire bøker igjen jeg ikke har lest, får håpe det kommer flere snart.

Jeg tok opp igjen Disordered minds etter at jeg skrev bloggartikkelen. Den er all-right, men den bruker veldig lang tid på å komme i gang, synes jeg. Det er noe med tempoet i den som ikke fungerer så godt.

Ja den gjekk litt for treigt. Men det er noko på slutten av den boka eg ikkje heilt fekk med meg og som har irritert meg i ettertida. Det er noko detektiven, Jonathan Hughes, forteller om ho dama som hjelper han med etterforskinga, på ein av dei siste sidene: "Ho er egentlig min mor, men..." (husker ikke helt ordlyden). Er dette ein realitet eller byggjer det meir på det tette forholdet som har oppstått mellom dei, gjennom etterforskinga? Ein slags intim spøk.

Det er en fleip, som viser tilbake til noe hun har sagt tidligere der hun nevner at mange i nabolaget lurer på om han er den unge elskeren hennes, og nå fleiper han med det. Pluss at det nok avspeiler forholdet de har fått seg imellom, hun ønsker seg jo barn, han ønsker seg en mor, og de har fått et helt spesielt vennskap.

Aaah, det var slik det var. Nei eg hugsa ikkje så mykje frå den boka anna enn dette utsagnet, som eg vart gåande å gruble over, av ein eller annan grunn. Men det seie vel seg i grunnen sjølv at det var ein fleip, var ikkje Hughes halvt kinesisk halvt jamaicansk, medan ho dama (hugsa ikkje namnet) var britisk.

Uansett, takk Beate! Der vart det ein laus tråd mindre å halde greie på =)

Jeg leste denne først og deretter Krutt og var ikke kjempebegeistret over noen av dem den gangen egentlig. Det var likevel noe med Minette Walters som gjorde at jeg ville lese mange flere bøker av henne som jeg likte bedre. Må likevel si at jeg husker Brudd ganske godt, så den må ha gjort inntrykk tross alt. Døden i ishuset har jeg ikke lest, men den står i bokhyllen. Må spare litt på bøkene hennes:-)

Du har noko å glede deg til der Silje =)