Bokelskere.no

Da har jeg lest ca. 50 sider.

Denne boka tror jeg kan bli en av de store lese(r)opplevelsene i lesesirkelen så langt.
Kim Leine skriver godt, og bruker et språk som gjør at både handling, personer og miljø fremstilles svært visuelt og nært (litt ubehagelig nærgående noen ganger). Det føles som man er i København for mer enn 200 år siden.

En tydelig hovedperson: Morten Falck (Pedersen), teologistudent, men naturvitenskap er nok mer interessant.

Fortsatt god påske!

Ser lovende ut ja!
Her på den andre sida av jorda gir det også noen assosiasjoner. Her jeg er nå på New Zealand fortelles det om fyll og prostitusjon i stort omfang noen titalls år seinere enn når Morten Falck er i København. Jeg er ikke kommet til Grønland i boka ennå, men kanskje det blir noen paralleller i forholdet mellom kolonimakt og innfødte?

Eg starta også på boka i går, og deler inntrykket ditt. Språket er veldig bra. Og det var nok ikkje fullt så deilig å vere norsk i Danmark i denne tida, det virker i alle fall ikkje som om Morten opplever nokon overstrøymande varm velkomst. For ikkje å snakke om søstera, som er møkka lei av dette paddeflate landet. Er det forfattaren sin eigen oppleving av å flytte til Danmark ein ser konturane av her?

Tja, si det.

Hallgeir Opedal skriver på side 240 i BOKPOD:

Sitat:
Eg skal innrømme at då namnet Kim Leine flagra over bordet på eit idémøte i Cappelen Damm, hadde eg inga aning om kven dei snakka om. Kim Leine?! Aldri høyrt om han. Eg sa ingenting, sjølvsagt, og noterte namnet. Då eg kom tilbake til kontoret og googla, skjønte eg straks at her, her hadde eg fylgt dårleg med.

Kim Leine er frå Seljord i Telemark. Far hans var opphavleg frå Danmark, og kom til bygda for å jobbe som frisør. Han gifta seg med ei bygdejente, og saman fekk dei Kim. Den vesle familien var aktive i Jehovas Vitner, og Kim gjekk på dørene for å frelse bygdefolket fra Harmageddon.

Foreldra blei skilde, og faren reiste tilbake til København. Far og son hadde lite kontakt dei neste åra, men då Kim var 17 år, rømde han heimafrå. Han haika til Oslo, og tok toget til København, der han flytta inn hos faren. Det som då skjedde, skulle prege Kim Leine heile livet.

Draumen var å bli forfattar, men vegen dit var lang. Han utdanna seg til sjukepleiar, gifte seg, fekk barn og flytta til Grønland. Der levde han eit utsvevande liv med damer, alkohol - og etter kvart sterke medisinar.

Han blei ein misbrukar.

Først då han var 46 år debuterte han med boka Kalak, der det meste er henta frå eige liv. I dei siste romanane har han spent opp dei verkeleg store lerreta, og skrive tjukke episke verk. Han er ein sanseleg forteller som penslar ut luktar og fargar, og det er som å vere til stades. I 2012 kom boka Profetene i Evighetsfjorden, som handlar om ein norskfødd misjonær som hamnar på Grønland. For den sopte han inn det som var av danske litterære prisar. Og så fekk han Nordisk råds litteraturpris.

Eg trefte han heime i ei moderne bustadblokk utanfor København, der han budde saman med si nye kone og to born. Sjølv om han har budd heile sitt vaksne liv i Danmark, har han ikkje gløymt Seljord-dialekta.
Tvert om, han har ei ekte, konservert dialekt frå 70-tale.

(s.241-s.262: Hallgeir Opedals intervju med Kim Leine)

"Mange forfattere er utrolig kyniske.
De er egentlig likeglad med lidelsen, så lenge
de kan bruke den til sitt formål."
(Kim Leine)