Har muligens lagt ut dette diktet tidligere, men det er etter min mening det fineste hun har skrevet.
Har ein draum
Skulle det vera så utopisk at vi heldt fred med
einannan? At vi kunne tåla kvarandre, med
ulike personlegdomar, med ulike meiningar,
ulike haldningar. Skulle vi ikkje kunna sjå
menneske bak? Skulle vi ikkje kunna leita
fram ein felles plattform?
Alle treng vi nokon. Nokon å gje til, nokon å få
hos. Alle har vi våre eigne kampar å kjempa.
Alle ber vi vår eiga einsemd. Alle har vi vår
tilmålte tid.
Kva vil vi med dei dagane vi har? Har vi råd til
å trø einannan ned, til å bruka våre beste ressursar
på å halda maktbalansen under kontroll?
Visst skal vi halda på vår integritet. Visst skal vi
kjempa for det vi trur på, om så på kvar vår side.
Men kunne vi ikkje likevel møtas ein stad der
menneske er menneske, og unna kvarandre
den fred vi lengta etter.
Bratlund, i hennes hefte "Å dryssa stjerner".
Sist sett
