OM Å TILGJE
Fins noko vondare enn eit svik?
Det å ha gitt av sitt innerste,
og så å ha møtt eit bortvend andlet.
Det å ha stolt på, og å ha tatt feil.
Det å bli missforstått, forvrengt, utledd.
Det å ha opna opp forgjeves.
Når nokon vender seg bort.
Når nokon snur ryggen til.
Når nokon gløymer, ikkje ser....
Det gjer vondt. Det blør, og såret blir som
eit gap, som eit mørke som forgiftar.
Å tilgje. Smertefylt, djuptgripande igjen
retta handa fram. Ha vilje til å møta på
andre sida av halvvegen. Kan vi makta det?
Kan vi makta forbrenna det beste i oss,
la oss bitta i eit gap som syg krefter,
liv og varme bort frå våre dagar?
Er eit svik verd den pris?
Vil vi bruka vår stund på jorda til å bera
på eit mørke når dagane enno er her
med si opne framstrekte hand....
"Å dryssa stjerner" av Bente Bratlund
Sist sett
