Bokelskere.no

I rein solidaritet skrudde eg ikkje opp varmen i dag, sjølv om eg synest det er litt kjølig inne...

"Annet stykke" gav meg umiddelbart assosiasjonar til "Piken med fyrstikkene" - einsemda, svolten og kulden gir hallusinasjonar. Han vekslar mellom å ville finne løysingar på sin nedrige og tragiske situasjon, motløyse, gråt og sinne:

-Jeg var blitt drukken av sult, min hunger hadde beruset mig

-Jeg lo, lo og banket mig i knæet, lo som en rasende mand. Og ikke en lyd kom mig fra strupen, min latter var tyst og hektisk, hadde en gråts inderlighet....

Og trass i det, eit snev av verdighet har han intakt, han nedverdigar seg ikkje til å fortelje om sin tragiske tilstand slik at han kan få ein livbergande matkupong:

-Med løftet hode, med millionær holdning og hænderne hæftet i mit frakkefald skrider jeg ut av rådstuen.

Så ille er situasjonen hans at endåtil Gud får svi: -Jeg skal si dig ett, min kjære herre Gud: Du er en noksagt! Og jeg nikker rasende med sammenbitte tænder op mot skyerne: Du er fan ta mig en noksagt!

Samtidig som eg lar meg fange inn i ei svært truverdig og realistisk skildring av den pinsla det er å vere fattig og svolten, så sit eg heile tida å lurer på kven han eigentleg er...og ein ting til: kjem han til å treffe si Ylajali?

Så fine tanker du har gjort deg om dette, Hilda. Klargjørende og samtidig inspirerende. Jeg har stoppet opp i lesingen og funderer over de mange gode innleggene.
I siste avsnitt setter du finger på noe jeg oppfatter som sentralt - hvem er han egentlig, denne jeg-personen. Sliter med å få tak i han.