e-dikt:

Ord over grind

Du går fram til mi inste grind
og eg går òg fram til di.
Innanfor den er kvar av oss einsam,
og det skal vi alltid bli.

Aldri trenge seg lenger fram,
var lova som galdt oss to.
Anten vi møttest tidt eller sjeldan
var møtet tillit og ro.

Står du der ikkje ein dag eg kjem
fell det meg lett å snu
når eg har stått litt og sett mot huset
og tenkt på at der bur du.

Så lenge eg veit du vil koma i blant
som no over knastrande grus
og smile glad når du ser meg stå her,
skal eg ha heim i mitt hus.

Forfatter: Halldis Moren Vesaas
Utgitt: Frå samlinga: I ein annan skog (Aschehoug 1955).

Har lest diktet mange ganger, men klarer ikke se at det har høst som tema uansett hvordan jeg vrir og vender på det. Hadde vært interessannt å høre hvordan du tolket det, hvor høsten kommer inn.

Et av de fineste diktene jeg vet om.

Jeg begynner å få øynene opp for Halldis Moren Vesaas. Dette diktet synes jeg er nydelig.