Eg er einig i det fleire skriv at forfattaren på ein fengslande måte får fram mange såre kjensler i denne romanen. Særleg sterke og rørande er skildringane av Dag sine foreldre.
Eg er deriot ikkje samd i at forfattaren si eiga historie passar godt inn i romanen. Eg synest ikkje det han fortel om faren sin sjukdom/død og korleis han sjølv vart forfattar kastar eit interessant lys over tematikken i boka. Eg ser heller ikkje at det er naturleg å samanlikna eller kontrastera Dag og Gaute sine liv (bortsett frå at begge slit med å finna seg sjølv, men det blir veldig generelt).
Dette er absolutt ein flott roman som eg las ut på kort tid, men forventningane mine var skyhøge etter mange anbefalingar, og dermed vart eg ein smule skuffa.
Sist sett
