Det har jeg ikke fått med meg. Å gjendikte dikt er noe man gjør for å få den samme menig og rytme til diktet. Å gjendikte romaner/sakprosa el. lign. indikerer at man tar seg noen friheter fra den originale teksten. Når man oversetter så gjengir man meningen i teksten ned til minste detalj.

I diktet Døde foreldre opplever jeg foreldre som lever gjennom sine barn og kanskje uselvstendige personer. Eller er dominante/krevende som krever full oppmerksomhet fra sine barn. Slik leser jeg diktet akkurat nå.

Iflg Foreldres Kjærlighet er basert på normal foreldre/barn. Hvor minnene bevares lenge etter foreldrenes bortgang og blir brakt videre til neste generasjon.

Kanskje er jeg på villspor.

Juledraum

Han står ute på den grå trappa.
Ser mot månen som nett no grånar
bort i ei snøbye.
Første snøen som kvervlar over tunet.
Kvite korn som treffer andletet.
Eit kjølig streif over leppene.
Og han som berre står der
midt i ein forvilla juledraum.
Han som står der ør og ventar
ei som kanskje kjem.
Men berre kanskje…..
og det er mest det finaste no:
Å vera midt i ventings juledraum.
Ei uro gjennom kropp og tanke.
Eit stilt sus gjennom lufta.
Songen frå tallause snøfjom.
Månen grånar meir bort.
Han på trappa stirer opp og opp
til han vert dregen med
mot svimle høgder.
Det er som draum og kropp skil lag
der han står med eit kanskje,
drøymer og ventar.

Forfatter: Sigbjørn Heie
Utgitt: Henta frå «Juletre», Norsk barneblad

Ja her finner du perler på en snor. Det rare ved det er at vi leser og oppfatter sitatene, ordtakene forskjellig hver dag.

Venter man lenge nok så leges alt over hehe

hmmm vi lærer av våre egne feil ikke andres.

Frå Håvamål

5

Vit treng han

som vidt om ferdast,

lett er livet heime.

Til spott vert han

som slett inkje kan

og kjem til kloke menn.

6

Stilt skal ein fara

med sjølvskryt

og varsamt syna sin vilje,

klok og stillsleg

skal ein koma til gards,

vitug han som er varsam,

for betre ven

vitjar deg aldri

enn mykje mannevit.

Forfatter: Frå Håvamål

Desember

Sjå sol over blakke enger!
Desember har også lys.
Det spelar på sprøe strenger.
Fortel om alle som frys.

Sjå trea står nakne, svarte
mot skarpskorne himmelblånen.
Då opnar strålar så bjarte
ein gullveg opp i mot månen.

Vi står her så små og stille
og spør etter viktige svar.
Veit ikkje kva vi ville.
Veit ikkje kva vi har.

Forfatter: Sigbjørn Heie
Utgitt: Henta frå «MelandJul, Meland mållag, 1996.

Greini og dropen

Ein grein står og ber og bognar
medan det snør og snør.
Så lite skal til
før ho brotnar,
når ho ber tungt nok fra før.

Ein drope i breddfylte staupet,
då flømer det over og flør.
Så ørende lite
skal det til
for det som er fullt frå før.

Jan-Magnus Bruheim, Frå Flo og fjøre, 1984

Frå Håvamål

Eld treng han
som inn er komen
og er kald på knea.
Mat og klede
mannen treng
som ferdast har i fjell.

Vatn treng han
som kjem til kveldverd,
handkle og hjarteleg velkomst,
godhug og vensemd
han gjerne møter,
folk som kan tala og teia.

Utgitt: Henta frå «Edda-dikt», Band I, Cappelen Damm, 2013

SNØKJERRINGER

Snøkjerringer
bøyer seg stille ned

Skrubber jordene hvite

Vaskebøttene med grå spurver
tømmer de
raskt i en busk

Forfatter: Torgeir Rebolledo Pedersen
Utgitt: Hentet fra samlingen «Gule sko. Gå med løvet», Oktober 1985

Avkroker

Du skriver dikt, sier de,
det er ikke noe å bli fet av.
Nei, sier jeg,
men trer jeg livet gjennom et nåløye,
får jeg kanskje noe å sy en mening med.

Uten diktet
skimter jeg den bare som et minne
uten fortid.

Forfatter: Kolbein Falkeid
Utgitt: Fra samlingen «Utestengt», Cappelen 2001

heller

• heller
  6 om kvelden
  enn fem om dagen

ber nordlendingen

Forfatter: Målfrid J. Frahm Jensen
Utgitt: Fra samlingen «Gjennom ord», Commentum forlag, 2007

Virkelighet

Johannes la armuret
mot øret,
lyttet lenge og sa:
Merkelig, jeg kan
tydelig høre,
at det ikke går.

Ernst Orvil, Nær nok - 1980

Lystighet

Men mye er ellers
for meget sagt om vi
river øyeblikket løs
av ordenes omsvøp.

Å tie tilstrekkelig, skjerper
på den annen side
de synkende
solnedganger i oss.

Det er nær misligholde
sin lystighet. Og om latteren
vet vi, at den kanskje
lukker seg om andres gråt.

Ernst Orvil, Nær nok 1980

Du er velkommen til å legge ut dikt du finner fra bøker, nettet eller kanskje egne dikt. Husk å skriver dikterens og bokens navn under diktet.

Frost

Det er frost i nettet
på tørkesnora
en sommerfugl
glemte å se seg for
nå er hun kledd
i rimkåpe
med isdråpesko på beina

edderkoppen sitter mellom
bark og ved
glaner ut
på fangsten
i fryseren

Forfatter: Siw Christiansen

Kvifor blunkar stjernene?

Kvifor blunkar stjernene -
trur du dei får sova?
Støtt når mørkret legg sin veng
kringom tun og stova,
sprett dei fram på himmelblå,
speglar seg i el og å
vaker heile natta.

Trøytte blir dei vel til slutt
av å leike sisten.
Ynskjer helst å gå til ro
utpå morgonkvisten.
Men når morgonsola sprett
kan vel stjernene gå rett
heim til seg - og sova?

Nei, min ven, stig sola her,
annan stad ho glader.
Da står stjerneflokken der,
blunkar andre stader.
Står på himmelkvelven stor,
lyser for ein liten bror,
for ei lita syster.

Forfatter: Jan-Magnus Bruheim
Frå Grashoppa og andre barnerim, 1966

Ein haust stig på

Lufta står så skir og blå
kring ås og brun.
Ein haust stig på
og helsar aude tun.
Det pustar skarpt mot svarte glas
og syng farvel i visna gras.

Hausten målar alle lier
og kjøler ned den varme von.
Slik har det vore til alle tider
når hausten gjestar lund og lon.
Dei stille, aude tuna dormar
framføre seinhauststormar.

Forfatter: Sigbjørn Heie
Utgitt: Henta frå Tysnes, nr 17, 1976.

Lykksaligheter

Du sier hei
og perleporten knirker på hengslene
det åpner seg
ordene svinger palmegrensmyke
hender spiller harpe i håret mitt.
Langsomt går vi inn
i den første av
minst 7 deilige himler.

Forfatter: Annie Riis
Utgitt: Fra samlingen «Himlen er de andre», Gyldendal 1982