Bokelskere.no

Rotlaus

Du står der trygg av di du fann
din grunn.
Meg jagar eld og uro kvar
ei stund.

Um kvervelvinden riv med
bråe kast,
du har dei røtene som held
deg fast.

Eg stomlar fram, eig ikkje rast
og ro,
Du står og veit korleis det er
å gro.

Med' lengten driv meg kringum land
og strand,
står du og gror i fred, av di
du fann.

Fulltrygg står du der i din fred
og veit-
Meg jagar livet vidare
på leit.

[...]
Den knytte neven
kan ingen ting gjeva
og ingen ting
ta imot.

Det hendene vil

Ingen kan tolke
den ordlause kvide,
når han med dei krøkte fingrar
han med dei skjelvande,
utslitne hender
blir skuva til side.

Gagnlaus han står der.
Eit turka tre
med sprikande greiner.
Han er ikkje lenger
rekna med.

Tung kjennest den pine
når stundi er komi
då ingen har bruk
for hendene dine.

Heller du ynskte
du aldri var til
um den dag skulle koma
at du ikkje lenger
kan makte å gjera
det hendene vil.

Den dagen

Um all ting laga seg
slik som du ville,
det kunne aldri
all di lengsle stille.

Ei lengt mot det
som ikkje er å nå-

Den dagen
då di leitings uro
og di lengsle stilnar,
vil livet døy
og hjarta slutte slå.

Utan deg

Utan at du
vil og veit det,
er du med
i alt eg gjer.
Utan deg
eg ville ikkje
vera det
og den eg er.

Utan deg
eg kunne ikkje
løyse det
som innestengt
ligg og lever
djupt i hugen,
spunne inn
og unna-trengt.

Trass i alder
år og avstand,
er du no
og alltid nær.
Fylgjer med
til vegen endar
og eg ikkje
lenger er.

Tungt glid båten

Tungt glid båten. Fylt av draumar,
over opne, vide hav.
Møter brot og understraumar
som vil søkkje han i kav.

Himlen myrknar. Stormen vaknar
just som soli klårast skein.
Draumane glid over ripa
ned i kavet, ein og ein.

Makteslaus eg sit og ser
mine draumars drukningsdaude.
Men igjenom alt som skjer,
skal det endå ikkje naude:

Her er att ein einsleg draum
som eg fylltrygg veit ska leva
gjenom bylgjebrot og straum.
Draumen som har rot i æva.

Som fuglefløyt

Når eg er burte
skal eg koma til deg
som fuglefløyt
gjennom stille skogar.

I den milde brisen
som stryk deg
lint over håret
og fløyelsmjuk legg seg
imot di kinn
som stròk av usynlege,
varme hender.

Når dagen din
dimmest og grånar
og alt tykkjest meiningslaust,
vil eg vera i solstrålen
som bryt gjenom tunge skyer.

Når du går der åleine,
skal eg koma til deg
i viddesusen frå fjellet
i båreglitret
skjelvande over sjøen.

I nordljosnetter
og når du går under
djupblåe stjernehimlar,
skal eg vera hjå deg.

Nærleik

Av di du bur i hugen
er du meg alltid nær,
så eg kan lite skimte
korleis- og kven du er.

Eg søkjer alltid nærleik,
spør aldri kva han vil.
Veit ikkje at det heller
er avstand som skal til.

Tidt tenkjer eg, at var du
meg ikkje fullt så kjær,
eg kunne kanskje klårare
sjå deg som du er.

Gjev meg ei stund med stille

Gjev meg en dag med stille.
Der solblanke, blide
båror går mot mi kyst.
Lat det bli fred, der dei ville
stormane bryt i mitt bryst.

Gjev meg en stund med stille.
Før meg atttende
frå uvèr og ilt.
Heim til det mogne og milde.
Lat alt bli stilt.

Du seier-

Du seier:
Eg må lata som
eg er hard og kynisk,
skal eg kunne
berge meg-

Skal eg kunne
koma meg vidare,
må eg skuve
dei andre frå meg.

Eg står att forundra
og tenkjer:
Skal tru
det berre er noko
du seier?
Eller- er dette du?

Kan du skuve
dei andre til sides
og trakke dei ned?
Blir du gladare av det
og meir nøgd?
Får du ro eller fred?

Kva blir di vinning,
kva blir ditt tap?

Denne augneblenken
du óg er med-

Usynleg gåve

Usynleg er ho
men meire verksam
enn alt du kan sjå

Største gåvene
du kan få,
er dei usynlege.

Kven har sett gleda?

Etter ei frostnatt

Kven kunne sjå i myrkret
kor livet stridde?
I morgonljoset
blomane stod
svarte og svidde.

Nådelaust nækjer dagen
det natti dulde.
Å blome, blome!
Har du óg kjent
denne pust av kulde?

Inst inne

Det som vi inst inne
ynskjer og vil
er at nokon skal veta
at vi er til.

Over vår svivande
lengsels bru
ustanseleg går
eit deg og eit du.

Voksterkraft

Alt som du møter
vil noko med-deg.
Ingen ting
hender på slump.
Alt skal gje næring
til dine røter.

Tunge og myrke
møter deg dagar.
Dei skal du
takke for òg.
Takke av di dei vil
røyne din styrke.

Alt det du møter
gjer noko med-deg.
Motgang og mismod
rislar med
voksterkraft
kring dine røter.

Vondt er å veta -

Vondt er å veta seg vanvørd.
Vondare u-ansa vera,
vera den ingen blir vár.

Verst er å ropa
og ikkje få svar.
Gå moldvegen gjennom livet
uten å setja
eit einaste fâr.

Spørja seg sjølv
før den store kvild:
Kva gjorde du her?
Har du nokon gong kjent
du var lukkeleg til?

-og sidan kverve
inn i den store tomleik,
i natti som gløyper deg,
stor og still.

Tid og evighet

Flyktig er livet.
I høstens aften:
en rolig stund.

Jeg som går
og du som blir:
høst i begges hjerter

The poetry of earth
is never dead.
~ Keats

For ordet fanger aldri virkeligheten. Ordet tilnærmer seg virkeligheten. Det er alltid en distanse, et halvdunkelt, spenningsmettet rom bak språket, og i dette rommet eksisterer diktningen. Og livet.

Hun nærmet seg en mann som hun nærmet seg en lukket bok, med den samme begjærlige nysgjerrighet og spenning som hun alltid følte før hun startet lesingen. Hennes erfaring hadde dessverre vist at menn så altfor villig åpnet seg, ble lettleste, banale, forutsigelige, røpet slutten. Jo mer de strevet for å gjøre seg interessante, jo mer sprellet de seg ut av hennes interessefelt. Inntil hun irritert smelte boken igjen.