Bokelskere.no

Meir eller nindre einig med deg.

Dei to beste forteljingane er dei to fyrste. Altså Historien om Fru Berg og Trylle bort mennesker. Dei rører meg mest.
The life and death of Janis Joplin: ein god idé, og eigentleg veldig bra, unntatt slutten. Kvifor måtte ho dø? Det virka konstruert for å gjere historien spesiell. Kanskje tek eg dog feil. Kan vere at jenta hadde undergangen i seg, som Joplin.
Det som lyser opplevde eg som ei frå A til B forteljing, om ei jente som er knytt til bror sin, men så etterkvart skjønar vi det er noko unormalt ved han. Kanskje er han tilbakeståande. Derfor kjem slutten heilt uten overrasking.
Jentene mine var godt skrive, og teikna gode bileter av særleg to av hovudpersonane. Igjen likte eg ikkje slutten, men her vart eg kort og godt provosert av valet og handlingane til hovudpersonen sin sambuar. Kanskje er det eit godt teikn at eg lot meg påverke? Muligens novella si forteneste, men eg tykte Solveig ikkje hadde rett til å handle slik ho gjorde. Det virka rart på meg at ho etter lang tid med apati og djup depresjon plutseleg er på beina og umiddelbart forlet mannen sin, som berre hadde gjort så godt han kunne. Rett nok tok han nokre feilskjær, men for meg som lesar så er ikkje slutten truverdig. På den andre sida er det ikkje godt å skilje røyndom frå fantasi, og nykje som skjer mellom linjene hos Rishøi.

Landar på terningkast 4 for denne novellesamlinga. Klart best av Rishøi sine tre samlingar synes eg er Vinternoveller. La stå og Historien om Fru Berg er tidvis veldig gode, men Vinternoveller etter mi meining på eit anna nivå.

Likte Jimmy sa og Det regner inn klart best, slik som du, men Ariel var også bra, iallefall interessant og annleis. Dei andre novellene i La Stå fekk eg ikkje like godt tak på. Har nettopp lese Vinternoveller også. Kjempebra den!

Eg fekk ikkje heilt taket på denne romanen. Fyrste gong det skjer med ei Sundstøl -bok. Eg las til endes, men eg kan berre sånn delvis gjere greie for innhaldet. Framsida består av to krusedullar i ulike fargar. Ein svart og ein raud, vikla inn i kvarandre, men likevel adskilte. Ein svart prikk og ein rud. Ganske forvirrande. Eg har fått med meg at det handlar om ein forfattar med skrivesperre, den slitne kona hans og eit barn med utfordringar. Det siste las eg eigentleg på baksida. Hullet han krøp ut av er lettlesen og velskriven, men samtidig så til dei grader kunstnarisk at boka gjekk meg over hovudet. Kan vere at eg er ute av stand til å bedømme den kunstnariske kvaliteten.

Las nettopp Jeg sank. Ein ting er sikkert ja, og det er at Sundstøl for det meste held seg på det indre plan, og i krysning mellom røyndom, fantasi og det underbevisste.

Eg tykte desse gjentakingane var svært kraftfulle. Han vender stadig tilbake til mora si gravferd og til familielunden deira. Ikkje før mot slutten innser han kor viktig denne lunden var for dei, og framleis er for han. Slik også slike lundar og tuntre har knytt folk, familier og slekter til tre og til naturen til alle tider og gjeve dei identitet og røter. Sjølv heilt på slutten, når han tek seg fram om natta, følgjer han dei døde trestubbane, og han knyter ein tråd frå ullgensaren, som mor hans strikka til han, rundt stubben ved skoleporten, for å finne vegen til skulen. For meg veldig bra biletebruk. Trea viser veg som dei alltid har gjort, både framover og bakover, til skulen og til minnet frå fortida. Heilt utsvolten og sjuk må han inn i skulebygget for å finne dette minnet. Eg synes at språket og lengten bakover passar bra all den tid verda i det store og det heile har gått under. Han er ein gamal og døande mann som berre har minna sine.
Han fortel mykje om matkøen han står i, og at straumen er borte, og han fortel om at den sterkaste sin rett no rår. Ei ytre skildring av vald og katastrofe hadde passa i ei heilt anna type bok. Denne boka er skriven på eit indre plan, med hint om ytre hendingar.
Viss Sundstøl kan mykje betre enn dette må han vere heilt i særklasse. Skal iallefall finne meir av han. Eg har lese ei anna bok av han som heiter Dag frå natt. Også den mykje på eit indre plan, og veldig bra, men eg levde meg enno meir inn i En hellig lund.

Svært vakker og lavmælt bok. Ein postapokalyptisk dystopi som berre antydar kva som har skjedd, og som i det store og det heile er ei kjærleikserklæring til naturen. Ein gamal mann skriv om minnene sine frå før alle trea døde, og før dyra og dei fleste menneska forsvann. Han minnes mor si og forfedre som levde av, i, eller nær skogen. Med sine siste krefter freistar han å forstå kva alle minnene djupast sett betyr.

I Evige Øyeblikk skriv Zweig om William Blake. Eit av trykka til Blake var noko av det kjæraste han eigde livet ut. Derfor lånte eg denne boka der Geir Uthaug har attdikta Uskyldens og Erfaringens sanger. For fyrste gong på norsk. Fyrst fortel Uthaug om Blake sitt liv og dikting, så hovuddelen der venstre bokside viser Uthaug si omdikting, og høgre side Blake si gjenskapte etsing i ord og bilete. Til sist ein kort del der Uthaug tolkar kvar av dei 54 platene.
Eg måtte hente lesebrillene mine inne på stovebordet for å ha sjanse til å tolke orda på fleire av platene. Las gjennom boka i senga ein søndag føremiddag. Interessant å bli kjend med William Blake i originalform og i Uthaug sine gode omdiktingar.

Flott bok om ein einsam pungnasebjørn på ein slags Noah's ark, berre at arken er ein linjekryssar eller noko sånt. Alle dyra er to. Pungnasebjørnen er aleine og einsam. Kanskje er han den siste av sitt slag? Han er på dekk, i matsalen, i dansesalen, i lugaren sin, der det berre er ein tannbørste og ei enkelt seng, i biblioteket, der han les at pungnasebjørnen er sympatisk, men svært sjeldan og sky, og nedanfor ei teikning som berre liknar litt.
Eg skal ikkje røpe noko. Boka er fin. Blyantteikningane er i svart/kvitt, og er både detaljerte og har mange pusterom på same tid. Når bjørnen er på biblioteket, ser vi til dømes berre utsnitt av ei ugle bak skranken, bjørnen som les i ei bok, og ei ugle som leitar i ei bokhylle, eit lite skilt som seier "røyting forbudt" og ein kort tekst. Resten er tomrom. Kanskje framhevar det einsemda.
Dei to sidene som viser nyttårsfesten på skipet er full av liv og rørsle.
Eg har ikkje tenkt å røpe noko. Enkelt og greitt så likte eg den sympatiske pungnasebjørnen, og eg likte boka.

Eg har lese ganske mange Varg Veum-bøker. Staalesen skriv kortfatta, men slåande, iblanda både humor, malankoli og vemod. Staalesen er særleg god på treffande personkarakteristikkar.

"Men først oppsøkte jeg den adressen hun hadde gitt meg. Hybelleiligheten William Bøschen hadde skaffet seg, lå i annen etasje i et av smauene ute i Storeviken, den eneste bydelen som kom uskadd fra den store bybrannen i 1702. Det gamle trehuset så ut som det kunne vere fra før den tiden, og vertinnen noe som var reket i land, en gang det blåste fra nordvest. Det gråmelerte håret stod i en sky rundt hodet hennes, og det var noe skjevt og jordslått over ansiktet hennes som tydet på høy luftfuktighet i nabolaget. Storvokst og mektig fylte hun hele døråpningen til huset, uten mine til å slippe noen forbi."

"Paulsen stirret stivt på førstebetjentens slipsknute, knyttet like hardt som en båtfortøyning etter et stormvarsel om høsten."

Varg Veum har ein fot i skuggesida og den andre ein plass der det i beste fall er skya opphaldsver. For meg gjer det Varg til ein likandes type. Trass det mørke i Veum-universet har hovudpersonen ein grunnleggjande godleik og humor som gjer at håpet lever.
Han har medkjensle med dei utstøtte, kanskje fordi han veit at han like gjerne kunne ha vore ein av dei, og han er tøff nok til å tørre å utsetje seg for farer på deira sine vegner. Synes det er fornøyeleg korleis han stadig prøver å sjekke opp damene han støter på i løpet av desse åtte forteljingane. Med blanda hell.
Som vanleg ferdast Veum i Bergen og området rundt, men i eine forteljinga køyrer han opp til Førde og heilt til Molde for å undersøke ei sak. Eg likte godt dei treffande skildringane av særleg Førde.

"Når du kommer ned til Førde fra Halbrendslia, oppdager du fort at dette er et av de stedene der Gud ombestemte seg. Først hadde han bare tenkt at det skulle være en trivelig liten grend, med noen spredte gårdsbruk, kirke, prestegård og et par andre embedsmannsboliger, der den lå idyllisk til, ved elveoset til den fiskerike Jølstra. Men så kom han - eller var det kanskje konjunkturene? - på andre tanker, og slo til med storindustri og handelssenter, fylkessykehus og eneboliger oppi fjellsidene som du måtte til Holmenkollåsen for å se de samme dimensjonene på.
Men Førde sentrum ble aldri noe annet enn en prærieby, forlagt til bunnen av en norsk fjellgryte, med tungt, grått skydekke hengende langs bergveggene mesteparten av året, kaldt og frostig om vinteren og altfor hett på de varmeste sommerdagene. Det var ikke til å undre seg over at de trengte et godt utbygd sosialvesen."

Eg kosa meg med denne boka, sjølv om eg ikkje fekk like godt tak på alle dei åtte forteljingane.

Same her. Las boka på ein ferietur i ungdomsåra. Slukte heile greia og elska det

Høyres ut som ei fin oppleving. Ulvepuls er ei av dei beste bøkene eg har lese. Unikt å oppleve ifrå ulvane sin synsvinkel.

Eg fullførte ikkje Lucias siste reise. Vart for omstendeleg. Skjønar kva du meinar. Kanskje eg likte Å elske ein far fordi det er meir ein slags biografi.

Eg les denne boka no etter at eg fann ho i bokhylla på ei DNT-hytte. Ei perle av ei bok!

Eg synes boka Å elske en far var veldig bra. Vetle Lid Larsen skriv veldig ope og ærleg om det tidvis vanskelege forholdet til far sin, Lars Andreas Larsen.

Dystre noveller, men likevel vakre. Ein stad mellom fantasi og røyndom. Minner litt om Stefan Zweig. Vonar å lese meir av Hugo von Hofmannsthal, men veldig lite omsett til norsk, og nesten like lite til engelsk. Zweig omtalar Hofmannsthal i biografien sin som eit geni allereie i ung alder, men virkar som han blømde tidleg, og så svann hen. Uansett kosa eg meg meg med desse fire novellene, sjølv om eg ikkje skjøna poenget med alle.

Eg las Vardane for ei tid tilbake. Likte ho godt. Eg skal lese Fallvann. Såg ho fekk litt blanda omtale i Dag og Tid. Anmeldar meinte boka ikkje har nok drama , og ikkje er original, djup og rik nok, og anbefalte heller å lese Cora Sandel, Magnhild Haalke eller Herbjørg Wassmo, fordi dei er kvinner som har kjent tilhøva som blir skildra i boka på eigen kropp. Eg hugsar tilbake at eg synest det var bra at Vardane hadde lite drama, og heller meir mystikk og rom til å undre seg i. Jaja, uansett, takk for omtalen.

Flott! Eg ser det slik at Husjomfru er annleis enn dei andre bøkene i serien, men så levde jo ho eit annleis liv! God lesnad om du prøver deg.

Eg likte boka veldig godt. Stillferdig og vakker, gjer ikkje eit stort nummer ut av seg sjølv. Etter mi meining eit truverdig portrett.

Har lese dei to fyrste historiane no. Den fyrste om erobringa av Bysants og den andre om oppdaginga av Stillehavet. Så langt: Veldig bra!