Bokelskere.no

Biletet

Eg ville teikne med ord
ho som eg ber i hugen,
så eg fekk synt ho fram.
Men ordi rakk ikkje til.

Eg ville seia ho med blomar,
skire som hennar augo.
Men alle blomeberg i verdi
kunne ikkje syne fram
korleis ho var.

Eg dyppa min pensel
djupt ned i blåe havet.
Eg teikna med stjerneskrift
på natthimmeldjupet.
Dei logande haustfargar
over lauvskog og lier,
dyppa eg penselen i.
Men biletet bleikna
mot henne eg elskar.

Då opna eg bringa,
dyppa penselen djupt inn
og måla ho
med mitt hjarteblod.

Då blodet storkna
stråla det fram:
Biletet av henne
eg elskar.

Nokon har sett deg

Du gøymer deg for dei andre,
vil ikkje syne deg fram.
Tek på deg kappa
som gjer deg usynleg.
Ingen skal sjå ditt nakne
nederlag og skam.

Men solmakti nådde hjarta
og nækte deg for den eine.
Alt i-deg låg ope i dagen.
Du var ikkje lenger åleine.

Solstrålar vermer
ditt arme lende.
Nokon har sett deg-
Underleg er det å kjenne.

Det er ikkje skam du kjenner.
Freden og tryggleiken
fylgjer i alt du gjer,
fordi du har synt fram
det inste i deg
for nokon som er deg kjær.
Trygg kjenner du deg, og roleg
av di at nokon har sett deg
slik som du er.

På dine vegar

Vegen har kjent i sæle
den lette tyngd av din fot.
Her har du gått og sett det same
som stig mine augo imot.

Dagen er dim og draumslørd.
Kva er det då som gjer
alt syner seg tifald
vakrare for mine augo,
meir underleg skirt enn det er.
Mitt hjarta bankar og ventar.
Det er som eit under er nær.

I glede kjenner eg kvifor
alt er så ljost og lett:
Det er av di at dette
har dine augo sett.

Du i meg

Den morgonene eg vakna,
vart alt så underleg.
Sæl kjende eg det levde
eit du i meg.

Nyskapt stod alt ikring meg.
Og lukkeleg og still
kom gleda hit og melde
at du er til.

Til deg som gav meg to bilete

Di vàre hand,
di varme hand
har teikna ditt bilete.

Det seier meire
enn mitt auga ser.

Så tankefull og tagall
sit du ved ditt bord
og talar til mitt hjarta
utan ord.

Det såre draget
kring din munn,
eg kjenner vèl
det speglar av
eit hoggsår i di sjel.

Di eigi teikning
av deg sjølv du gav meg.
Eg stryk deg varsamt
over hår og kinn
og står og kjenner
at du har rørt
ved noko i mitt sinn.

Det andre som du sende
har eit anna auge sett.
Kan hende er det meire
flagrelett-
men aldri kan
eit auga utanfor
på same måten
syne fram
det inste i deg,
der du står
med bregner i ditt fang
og fylt av vår----

Rotlaus

Du står der trygg av di du fann
din grunn.
Meg jagar eld og uro kvar
ei stund.

Um kvervelvinden riv med
bråe kast,
du har dei røtene som held
deg fast.

Eg stomlar fram, eig ikkje rast
og ro,
Du står og veit korleis det er
å gro.

Med' lengten driv meg kringum land
og strand,
står du og gror i fred, av di
du fann.

Fulltrygg står du der i din fred
og veit-
Meg jagar livet vidare
på leit.

[...]
Den knytte neven
kan ingen ting gjeva
og ingen ting
ta imot.