Bokelskere.no

Av og til er det slik, når ein les, at enkelte setningar treffer ein og slår ein ut. Det er som om dei seier alt ein nokonsinne har prøvt å seie, eller prøvt å få til, eller alt ein rett og slett er.

Han tenkte på namn som store, tunge lasteskip som sklei omkring på dei store hava i verdsmørkret, han tenkte på menneske som store, tunge lasteskip som sklei omkring på dei store hava i verdsmørkret utan moglegheit for å møtast anna enn i kollisjonar eller ved å fløyte på kvarandre på god avstand.

Ho elskar han, han elskar ikkje henne, eg vil ikkje berre ha sex! tenker Mona Lisa, det er ikkje slik det er med meg, ho er ikkje ei moderne og frigjort kvinne, ho vil berre bli elska.

Det ville vere flaut om han forstod at slike kommentarar frå han gjer meg glad på ein heilt bestemt og håpefull måte. Det ville vere flaut om han forstod at eg er forelska i ham.

Han tenkte at han gjerne skulle kysse henne i all denne vinden. Og kysset skulle vere som langt hår i vinden, eller som langt gras i vinden skulle der vere, og det skulle suge dei fast til jordoverflata sjølv om det heile tida rykte i dei og ville ha dei til å fyke bort.