Bokelskere.no

Å vere eit lykkeleg barn med magen full av steinar.

Det er kort veg frå å sjå på alle muslimar som ei homogen gruppe til å gjere oss kollektivt ansvarlege og krevje at ein norsk muslim tar avstand frå det ein amerikansk muslim har gjort.

Nokre gonger siterer eg noko vennina mi Muniba sa ein gong: å vere fleirkulturell og muslim i Noreg er som å bli sett som ein svulst, samtidig som ein føler seg som eit velfungerande, ressurssterkt organ.

Eg følte meg som ein minoritet i minoriteten: eg var den jenta som ikkje klarte å spele den rolla ho var tildelt, skodespelet halta på grunn av meg. Ikkje høyrde eg til der dei andre trudde eg høyrdw til, og ikkje kunne eg det dei andre trudde eg kunne. Korleis kunne eg vite noko om hijabtvang eller politisk islam når det aldri hadde vore aktuelt for meg eller andre jenter eg kjende?