Bokelskere.no

I kveld skal eg skildra dette hopehavet, denne samkjensla mellom dei på eit iskaldt og stivt bokmål. Det blir som å tappa gloheit vin på kalde aluminiumsflasker, for nynorsk er kjærleikens språk, men ikkje for redaksjonssjefen, og helvete heller, pengar må ein jo ha.

Somme gonger må ein gjera hemmelige ting, midt i synet på folk.

Fotografen bankar på den umåla, sprukne døra. Over dørkarmem heng ein oppovervendt hestesko. Far min hengde alltid hesteskorne nedover, ein måtte nemleg ikkje håpa på for mykje.