Bokelskere.no

Dei vakre orda kjem når eg er på mitt styggaste [...]. Dei kjem fordi dei må, fordi eg treng eit lys.

Eg er ikkje redd, for han er så menneskeleg, fullstendig til stades i hendene kring kaffikoppen og den stive ryggen. Knapt klår over at han har ein kropp, bortsett frå når den gjer han vondt.

Vi er så ulike, men likevel vakkert plasserte i dei same avsnitta i lærebøkene til reparatørane.

Somme tilsette har pusestemmer og kaffiande, har studert i årevis for å få redde jenter som meg. Andre har tydelegvis møtt mange av oss, ser trøytte og nesten irriterte ut. Eg hatar dei alle saman.

Eg blir flytta til ein strengare stad, men han kan umogeleg vere strengare enn eg. Ikkje noko er strengare enn eg.

Alle stader eg har vore, byar og tettstader eg har besøkt, er fulle av svarte flekkar. Fingeravtrykk, fotspor og skit. Eg har drege med meg sjukdommen inn i rørande møblerte heimar, med på familiebesøk og feriar. Det skitne og ekle har kravla inn i sofakrokar og gjestesengety, kor det ikkje høyrer heime, kor det aldri var min rett å plassere det. Overalt eg snur meg, ser eg skabb, infeksjon, galle, ei gul åre gjennom menneske og minne. Eg er så lei meg.

Eg har ikkje lenger nokon alder, no er eg ein diagnose, storslått og sinnssjuk.