Bokelskere.no

Eg veit ikkje kva han skulle med bjelken, men då vi var ferdige med jobben, la han den på skuldra og bar den heimover. Og då eg spurde om eg skulle hjelpe han, og bere den eit stykke, keik han berre på meg, og sa at eg hadde vel mine eigne saker å bere, og at det antakeleg var tungt nok...

Og medan vi sat der rundt senga, slik vi ikkje hadde sete sidan farmor vart den siste som hadde fast tilhald i denne enden av huset, var det som om eg langsamt skjønte noko eg burda ha forstått for lenge sidan: at ei bør kan skifte skulder, ei vinternatt, som ein morgon om våren, og at den som akslar denne børa gjer det utelukkande fordi han veit at han ein dag skal få høve til å gi henne vidare.

Det er stor skilnad på gardane her, Johannes, og på folka som bur her óg. Det er berre slik det er. Men ein vert skuva saman over tid, på underleg vis, og det er vel oftast mest å hente på samarbeid. Det veks i hop etter kvart, alt som kjem opp fra jorda. Vi treng ikkje å leve i større armod enn den vi sjølve har valt å slå oss ned i.