Bokelskere.no

Var blitt så vant til å være tilgjengelig hele tiden, være trengt hele tiden, å være viktig hele tiden. Godt å endelig ha en kveld i fred, tenkte jeg høyt de kveldene ingen ringte og ingen kom.

Det er rart..., byrjar Hallvard og tar ein litne pause, Tarjei står ved sida av oss og er fem og femten år og smiler. Det er rart korleis han nesten tar større plass nå, i sinn og tankar og kanskje fysisk også, enn om han faktisk hadde vore her.

Kor er det me IKKJE har vore saman, her i bygda ? Er det ein liten del av asfalten me ikkje har tråkka på alle saman - er det eit tre me ikkje har klatra i, ei dør me ikkje har ringt på og stukke av frå, ein stein ved elva me ikkje har hoppa eller dytta kvarandre frå ? Eller eit jorde me ikkje har bygd halmhytter i kvart hjørne eller leika sisten på, ein sti mellom trea opp mot den store steinen me ikkje har funne, ikkje gått på, sprunge på ?

Bildet er brukt som en illustrasjon til en kronikk om de norske styrkenes tilbaketrekning fra Afghanistan, og Tarjai, Kristian og Trygve er bare nevnt i en bisetning. Som beviset på det som gikk galt, på det "vi" ofret. Hvem er "vi" , tenker jeg og ser ut vinduet, ut på bygda med 845 innbyggere, 24 mer enn for to år siden etter kommunens storstilte tilflyttingskampanje - men det vil uansett og for alltid være tre for lite.

Eg har alltid vore glad i jula, irriterande glad i alle tradisjonar, som Karin seier, i bursdager, jul, påske, til og med pinse og jonsok. Sjølv om eg ikkje trur på så mykje av innhaldet i noko av det, gir det ei kjensle av at det finst noko viktigare, noko litt større, nokon dagar som betyr meir enn alle andre dagar.

Hallvard kommer gående over tunet idet jeg reiser meg for å gå inn. Han er tynnere enn før, gråere, litt mer bøyd i ryggen, som om Tarjeis død har satt seg et sted litt nedenfor nakken og tvinger ham fremover.

Det er over tre år siden dei døde denne hausten, og det er liksom ikkje like vondt å tenke på dei som det var i byrjinga. Det er ikke den same overraskande bølgja som fer gjennom kroppen, som er like vond kvar gong eit minne, eit ansikt, ei stemme dukkar opp så plutseleg og her og der og alle stadar.

Virkeligheten slår deg i trynet av og til[...]

Samtidig er det noe utenfor meg selv, noe uforklarlig og uangripelig som forandrer følelsene enten jeg vil eller ikke. Uansett hvor mye jeg prøver å fremkalle det aller vondeste, ved å legge meg i senga hans, lukte og kjenne, ved å stirre på bilder av ham, se ham i øynene og stryke pekefingeren over neseryggen hans, kinnene og panna, så er det ikke lenger det samme. Det gjør ikke like vondt, det er ikke den samme smerten.

Det er rart å kjøre den samme strekningen til jobb som jeg gjorde for to år siden, før Tarjei døde. Rart at jeg har kjørt her så mange ganger da han var i live uten at jeg tenkte over det, at Tarjei fantes i verden. Nå fylles hele de seks kilometerne med tanker om at han ikke gjør det.