Bokelskere.no

Slik for åra i veg, men ikkje venleiken hennar, for nokon venleik hadde ho aldri (Kapittel 74)

Eg begynner å angre på denne boka. Ikkje slik å forstå at eg blir sliten, eg har ikkje stort anna å finne på; … [……] … den største mangelen ved denne boka er du, kjære lesar. Du har det travelt med å eldest, og boka gjeng langsamt fram; du elsker historier som er beint fram og levande fortalt, i ein direkte og flytende stil, medan denne boka og stilen min er som fyllikar, sjanglar frå høgre til venstre, gjeng framover i rykk og napp, surmular, hoier, gapskrattar, hytter med neven mot himmelen, sklir og fell. (Kapittel 71)

Ein annan ting som eg oppfattar som metafysisk er dette: Sjå for deg ei kule, for eksempel, som rullar og treff på ei anna kule. Den rullende kula overfører impulsen til den andre kula, og den andre kula tek til å rulle slik den første gjorde. La oss tenke oss at den første kula heiter …. Marcela, - det er ein enkel hypotese; den andre heiter Brás Cubas; den tredje Virgilia. Sett at Marcela får eit spark frå fortida og rullar i veg til ho treff Brás Cubas, - som blir satt i rørsle av impulsoverføringa og rullar vidare til han støyter på Virgilia, som ikkje hadde noko med den første kula å gjere. Slik kan det hende, ved enkel kraftoverføring, at sosiale ytterpunkt påvirkar einannan og det etablerast eit fenomen vi kan kalle – solidariteten til den mennesklege mothugen. Korleis kan Aristoteles ha gått glipp av dette kapittelet? (Kapittel 42)

Det slo meg at trange ridestøvler er ein av dei største velsigningane som finnest på jord, for dei er så vonde for føtene at det er ei pur glede når ein tek dei av. (Kapittel 36)