Ein god dag

Kor godt det er med dagar eller timar eller
minutt som er nesten lykkelege. Der tid
blir borte og elvar renn opne i oss. Desse
nesten lykkelege glimt som rører ved det
djupaste, naknaste, ømmaste i oss.
Mest av alt er det nærhet. Kanskje ikkje
dei mange ord. Kanskje ikkje dei store
hendingar. Kanskje ikkje meir enn eit
handtrykk i forbifarten. Kanskje ikkje
meir enn eit ope smil. Kanskje berre det å
vera saman.
Men det gjorde noko med oss. Det rørte
ved noko i oss. Det løfta dagen, opna drau-
mar. Gjorde oss levande, varme.
Kor sterke vi blir av slike glimt. Kor
vakker verda blir. Kor rike vi er som kan
gje dette til kverandre.

Bente Bratlund Mæland

Har ein draum

Skulle det vera så utopisk at vi heldt fred med einannan? At vi kunne tåla kvarandre, med ulike personlegdomar, med ulike meiningar, ulike haldningar. Skulle vi ikkje kunna sjå menneske bak? Skulle vi ikkje kunna leita fram ein felles plattform? Alle treng vi nokon. Nokon å gje til, nokon å få hos. Alle har vi våre eigne kampar å kjempa. Alle ber vi vår eiga einsemd. Alle har vi vår tilmålte tid. Kva vil vi med dei dagane vi har? Har vi råd til å trø einannan ned, til å bruka våre beste ressursar på å halda maktbalansen under kontroll? Visst skal vi halda på vår integritet. Visst skal vi kjempa for det vi trur på, om så på kvar vår side.

Men kunne vi ikkje likevel møtas ein stad der menneske er menneske, og unna kvarandre den fred vi lengta etter.