Bokelskere.no

Nokon spør: - Sei meg, kvifor, liksom bølgene
mot ein og same kyst, bårar orda dine
inn og ut mot kroppen hennar?
Er berre ho den forma som du elskar?
Og eg svarar: hendene mine blir aldri mette
av henne, kyssa mine kviler ikkje,
kvifor skulle eg trekkja tilbake orda
som gjentar sporet av hennar elska nærleik,
som lukkar seg og vaktar
fåfengt som vatnet i garnet
overflaten og temperaturen
til den reinaste bølga i livet?

og dine små hender og mine
skal stela stjernene

og bakom silken
jenta av jern

Ver ikkje redd for meg, fall ikkje ned || i hemntankene dine på ny. || Rist av deg ordet mitt som kom til å såra deg || og la det flyga ut av det opne vindaugea. || Det vil komme attende for å såra meg || uten at du styrer det || sjølv om det vart lada med ein hard augneblink, || og den augneblinken skal bli avvæpna i mitt bryst.