Bokelskere.no

Fekk du snakka med henne? Men han nemnde ikkje Alvsol på namn.
Arne stod og stirde nordetter mot sitt eige land der nord i det blå.
Ho er komen bortanfor alt som heiter ord, Olafr.
Sonen såg på han, spurde ikkje meir.

Kanskje det er med oss som med sola og månen: me skin på kvarandre, men kjem ikkje kvarandre nær?
Han visste ikkje om ho hadde rett, visste so lite om ei mektig hand og kva som skjedde der oppi himlane. Han berre sette seg slik ho bad om, sat sammen med henne på det kvite skinnet og kom henne ikkje nær på noko vis.

Men det var noko underleg med dette å vita at ein skulle verta far, at eit liv kom til soleis av mest ingen ting, av ei nattestund berre.

Orda hennar hadde vekt noko i han, noko han ikkje visste hadde vore der: Ei gleda over å eiga makt og samstundes tena folket!

Tida går i ring. Du kallar ho notid, du menneske, tida di her på jord.

Dei reddast for usedde makter under og over jord, bad sine bøner, lærde kvede og tonar. Dei tilbad jorda og ottast dauden, og kjende trong til ein frelsar. ...

Mennesket er dømt til å leva i si eiga tid, der fødsel og død er som skilde av grindestolpane i eit led. Imellom ligg lagnaden, den som kan gje ein opplevinga av tusen vårar - og kanskje frostnetter. Slik kan mennesket møta verda, og alle har si eiga vandring etter ukjende stigar.