Bokelskere.no

Dei var i ungdomshuset av og til, og der var det vel og bra nok, men der var både ungdomssak og målsak og fråhaldssak og mangt slikt, og kva skulle ein seie til det? Ein kunne da ikkje rømme ifrå verda? Kva ungdomssak var fekk dei aldri tak i, det måtte vera eitkvart for dem som hørte fastlandet til.

Ho sa velkommen heim tå sjøen, og dei svara ja takk. Så spør ho ein gong att, om dei har vore langt utpå. Johan var den første som svara. - Ja gut, vi rodde tre mil vest i blåe evigheita! - Vi var så langt vi kunne mest ta oppunder himmelen, la Arne inn. - Eg kika inn, der var folktomt, sa Sebulon, han ville ikkje vera trøyttare enn at han kunne snakke han òg. - Men dei venta frammandfolk, la han til.

Johan gjekk trøytt attmed all denne lærdommen, og skolestua vart han sjuk av, der var fire vegger for mykje i henne, påstod han. Han kunne geispe så det hørtes over heile klassen. - Jaså, Johan, det er langsamt? spurte lærarinna. - Å, du skal sjå det går, trøsta han henne.