Etter tre lange veker dreiv vi i land i Prompeland.
Ikkje tull, seier eg,
Prompeland finst ikkje!
Trur du meg ikkje? brøler pappa.
Då spring eg ut og lukkar badedøra bak meg. Eg veit ikkje kva eg skal tru, og eg vil ikkje høyre meir om Promepland. Det er jo sant at pappa er svær til å prompe. Men han er svær til å lyge og.