Kven kan sela at det beste diktet
ikkje er skrive på eit utdøydd språk,
eit som berre ei fragmentarisk ordliste
og litt luftig grammatikk enno finst att av -
eller eit som slett ikkje kan uttydast,
eit som den eldste kalligrafen,
han med dei lengste neglene,
tok med seg ut på vandring.
Kanskje står det rita på ein stein
mellom tusen steinar i fjæra,
eller kanskje vart det sunge, aldri skrive?
Om eg no vender det lydvare øyra til
og lèt dei uskjønelege orda
finne sin eigen veg i labyrinten,
då, kanskje, glimtvis-
gøymt i koret.