Bokelskere.no

Enda det har vori arbeidd mykje med folkeretten frå
Hugo Grotius til i dag, har folka stort sett levd etter
den kyniske regelen at makt er rett. Den sterkaste
har tvinga den veikare .. Og samkvemet mellom nasjonane
ber tydelege merke etter denne maktmoralen. ..

patriotisme og maktmoral har blanda seg.. slike slagord
som "My country right or wrong" og "Deutschland über alles".

I alle diktaturstatar er det berre det som tener politi-
staten som er rett. .. må vi nok vedgå at alle statar i
røynda er bygt på makt. Ikje rett, men makt er grunnhåtten
(vesenet) åt staten.

Paulus hadde ei optimistisk tru på staten som Guds ordning,
ein Guds tenar til å halde oppe retten og halda det vonde
i taume.
Dette høge synet på staten og den verdslege styremakta har
hatt veldig mykje å seia for utviklinga av rettsstat
innanfor den kristne kulturkrins .. dei verkeleg demokratiske
statane har teki opp i si lovgjeving så mykje av dei kristne
rettstankane at rett og makt er fletta inn i kvarandre slik
at dei ikje kan skiljast åt. Den kristne etikken har gjevi
den demokratiske statsmakta den indre moralske kraft og har
sett grense for maktmisbruk frå staten si side og for anarki.

Men i dei siste 30 åra [1953] har vi vori vitne til at
statsmakta har vorti meir og meir totalitær maktstat i fleire
land. Etter kvart som avkristninga har skridi fram, har folk
mist trua på Gud og agen for hans vilje. Samstundes med
fråfallet er vyrdnaden for det einskilde menneske, skapt i
Guds bilde og med evig verd, vorti borte. Den avkristna
totalitære statsmakta reknar altså ikje med Gud og den evige
verda, ho vil styra over riket av denne verda med absolutt
makt, og reknar ikkje med det kristne synet på mennesket,
menneskeverdet og menneskerettane.
Staten har i land etter land sviki dei høge ideal i Rom.13
som rettsstat og gått over til å bli maktstat som etter kvart
minner uhyggeleg om det statsuhyret som Johannes syner oss i
Openberringsboka kap. 13. Her er det ikje rom for Gud, Kristus,
Ånda eller det kristne mennesket. Mennesket er til berre for
staten som ein sjellaus del i den store statsmaskinen.

..ikje berre i dei totalitære statane: Vi ser tendensen klårt
også i den moderne velferdsstaten, som tek ifrå oss den eine
retten etter den andre. Fridomen vert mindre. Staten freistar
å forma mennesket i sitt bilete gjennom propaganda,
forordningar, skjema, einsretta oppseding ... Mennesket og det
private initiativ og ansvar vert borte.
Organisasjonar har rydda vegen, samla dei ymse grupper under si
makt - og tenkjer og handlar for medlemene. Då er det ein stutt
veg til at staten overtek alt. Mennesket, retten, fridomen vert
borte. Den avkristna staten er difor den farlegaste tyrannen
i dag.. difor er han den verste motstandaren av den kristne
fredstanken også. ( . . . )

Vi veit at FN strevar med dette [rettsstaten]
men heile denne organisasjonen står på veike føter, av di så
mange av dei einskilde statar har så motsett og ulikt retts-
grunnlag. ...

Eit status quo i vår urettferdige verd ville ikje vera noko
brukeleg utgangspunkt for eit mellomfolkeleg samarbeid.
Kvart folk må få sin gudgjevne rett og fridom. Utan rettferd
og rett vert det aldri fred.

/

Folk tek til å verta klår over at vi lever i den eine og
same verda alle, og treng kvarandre. Alle land og folk
ville tena på å samarbeida i staden for å leva i mistru
og strid. Vi må berre ynskja at denne rørsla må rekne med
at vi har ein Gud over denne eine verda. . . .
..Det vanskelegaste vil bli å få fiksert og godteki det
rettsgrunnlaget internasjonalt som er hovudvilkåret for fred
som ikkje-krig. Det kan ein ikkje gjera ved makt, men ved
å gå opp til Herrens fjell og bøya seg for Guds suverenitet
og rett, sjå Jesaja 2: v2..5
Men då går vi over grensene åt det rettfram politiske
området og inn på det spesifikt kristne planet.

/

..at all ufred og krig har djupe røter i menneskesinnet.
Vi kan gå djupare ned i årsakssamanhengen: Attom og i det
vonde menneskehjarta møter vi ei vond åndsmakt..
ein åndskamp attom alle krigar. Den vonde åndshøvdingen ..
tek i bruk slike fine kjensler som fedrelandskjærleik og
den medfødde trong til å verna det vi er glad i, heim og
fedreland.. nærer og nører ufredsånda .. I krisetider piskar
han opp militarismens ånd og stemning...
Ut frå dette synet må vi forstå at det det duger ikje med
menneskeverk å ta opp kampen .. mot hans vonde åndeher ..
kristne som ikje ser klårt .. har lati seg narra inn i denne
djevelske heksedansen.. det skal nok mykje større krefter
enn våre immanente til å omskapa den falne menneskenatur ..

/

se fulltekst hos nb.no