Kvinnene bøyer seg for straffa og lid i det stille. Dei tørkar blodet som har pipla frå ryggane deira, frå armane og brystet. Dei går ut med bøygde hovud og skamraude i andletet. Dei går som dødsdømde, dømde til sosial død. Dei har en skam hengande over seg, ei skam som skal følgje dei for all tid. For samfunnet vårt nektar å tru at ei kvinne blir piska berre på grunn av kleda ho har på seg.