For han som skriv forblir kvelden ute i mørkret. Han heng over skrivemaskinen og synest han heng over ripa på ein båt, og kjenner blysøkket på fiskereiskapen ta botnen langt der nede. Han kjenner taumen bli vissen i handa, han haler kvelden inn til ein vase på botnen av båten, han blir sittande bøygd for å få flokane frå kvarandre heile natta, heilt til morgonen kjem og han forstår: Eg må reise. Han tar kofferten ned frå skapet og drosje til Fornebu flyplass. Der står flyet til Molde på rullebanen, men blir forseinka på grunn av gråvêret (...).