Det var i løpet av den køyreturen [...] at eg fekk ei klar kjensle av å vere ein framand som var ulykkelig over å vere ein framand. Eg hadde vakse opp med dei, for meg var oppførselen deira vanleg, det brutale språket var også mitt språk. Men i seks år no hadde eg også følgt ein veg som dei ignorerte fullstendig [...]. Saman med dei kunne eg ikkje bruke noko som helst av det eg lærte kvar dag, eg måtte alltid halde igjen, på sett og vis gjere meg mindre. Det eg var på skolen, det måtte eg sette i ein parentes når eg var i lag med dei.