Det er noko mistenkjeleg ved folk som går åleine på kino. Eit kinobesøk er ein utprega sosial aktivitet, og det kjennes nesten perverst å gå på kino berre for filmen si skuld. Oppfattar folk meg som ein einsam og kulturinteressert ulv som har mislukkast fullstendig sosialt, og dermed mislukkast fullstendig på alle måtar? Slik kjennest det iallfall. Eg kjenner meg ikkje det minste sjølstendig, berre sosialt mistilpassa og skamfull. Eg ønskjer meg ei t-skjorte med påskrifta "Eg har eigentleg veldig mange venner!!" Dei som seier at einsemd er det siste tabuet, er sikkert inne på noko.