at vi vaknar ei natt og høyrer smellet
kjenner det dure gjennom tennene, ruse ut augene
varmen står i halsen, hovudet
kvernar seg klart
vi står opp og går
gjennom huset
vi ligg og lyser augene mot taket
går gjennom alle gode grunnar
til at det ikkje var vårt smell
til at det ikkje var nokon av våre
og morgonen trekkjer seg tung opp
over horisonten
vil ikkje lyssetje dette
vil ikkje lyse over
fleire lausrivne kroppar
vil ikkje ringje vekkarklokkene
vil ikkje løfte menneska
vil ikkje gi dei brødskiver
som var det ein vanleg dag