Høyr, Visdomen ropar,
forstanden lyfter si røyst.
Visdomen stiller seg på toppen av høgdene,
ved vegen, der stigane møtest.
Ved portane inn til byen,
der folk går inn, ropar ho høgt:
Eg ropar til dykk, de menn,
mi røyst når ut til menneska.
Lær dykk klokskap, de urøynde,
få forstand i hjartet, de dårar!
Høyr, eg talar om det som er edelt,
frå leppene mine kjem ærlege ord.
Tunga mi talar sanning,
og leppene avskyr urett.
Kvart ord frå min munn talar om rettferd,
dei er ikkje svikefulle og falske.
Dei er gode for den som forstår,
og rette for den som finn kunnskap.
Ta imot mi formaning heller enn sølv
og kunnskap framfor utvalt gull.
For Visdomen er betre enn perler,
av alle skattar er ingen som ho.
Sist sett
