Bokelskere.no

OM NOKO VED SAMVÆRET
EG ALDRI HEILT FÅR TAK I

I denne kjellaren gror ingen blomar.
Inne i mørkret: alle bøkene.
Me et maten vår utan å sjå på kvarandre.
Har eg gråte her? Høyrde du det?
Og utanfor fell vårregnet, sollyset, tørt lauv.
Snø.

Mange krigars blod
har runne over våre kroppsheite netter.
Alltid står ein einsleg soldat på vakt.
Einsam einstad, alltid.
Eg stryk deg over mjuk hud.
Han pussar geværet.

Når me krigar tilkallar du stilla
som ditt strategiske våpen.
Eg kjempar med høgare og høgare røyst.
Kanskje går eg lenge ute.
Regnet er så hjelpelaust mellom blokkene
i byen.

Våre små munnar opnar og lukkar seg.
Om mat om ord om hud.
Kanonmunningane ventar
alltid opne ein stad i verda vår.
Me er begge redde
og kan liggja stille i mørkret
lenge og tett inntil kvarandre.