Bokelskere.no

Et nesten-førlis

Omtrent midtfjords ligg han Teodor og ror førr ville livet
i en båt som e så liten som et komma i arkivet.
Han gjekk ut i firetida førr å drage sei på Grujn'
og no e der ikkje livstegn i den nykjøpte Taifun'.

Han har svidd av bannskapskvota, han her remja til Vårherre,
han har skrapt og skrubba pluggan, men med null effekt,
dessverre,
og no e det krig og krise, han må få motoren starta,
førr det svartne sør i fjorden, der e synnavind i farta.

Han har prøvd seg med førhandling og har lovd en herrens
masse:
Han skal male bedehuset, han skal tømme kjerkedasset.
Han skal aldri meire skjenke seg og skalle folk i sinne,
men der kjem den første drefsingen og bløyte han til skinnet.

I en liten ti-fots plastbåt ror han Teodor førr livet,
og hans sjelelige telstand lar seg vanskelig beskrive,
men då e det som Vårhere kaste til han redningsplanken:
- Du har glømt å åpne svekken, der e undertrøkk på tanken.

I et løye får han åpna, og no starte rett motoren,
og så bær det unna veret som en e-kajll etter fjorden.
Han e klissblaut då han berge seg i ly av Skarveskjeret,
men han innser at alternativet kunn' ha vore verre.

Det blir tid til ettertanke mens han ligg i le og bakke:
- Har han lovd i meste laget? E han plektig til å takke?
Og han innser, då det spakest, at en fjordfjert av en floing
har førleda han til tullskap då han dreiv som verst med roing.

Han må kreve re-førhandling! Han må be om empati!
Kjerkedasset får han tømme. Det kan gjørest nattestid.
Avholdsløftet va et kjæftglepp, men han nemnte ikkje øl!
Og ka angår bedehuset, får dem skaffe maling sjøl!