Så vi går ned igjen utan eigentleg å ha sett noko av den vakre mauriske arkitekturen blant det romerske. Heller ikkje det vesle amfiet like ved inngangen er dei klare for å oppdaga.
Men noko må dei sjå. Eg dreg dei alle tre til huset der Picasso voks opp, det er praktisk talt like ved.
- Dritvarmt her inne, seier Hege.
Vi ser på dåpskjolen til vesle Pablo. Vi ser på bilde frå barndommen hans. Vi ser på eit måleri faren har måla, som eigentleg ikkje er så verst, men som no berre er ein hån mot det kollossale talentet til sonen Pablo.
– Jeg håper det blir sånn med min datter, kviskrar Sonya. – At hun er mer genial enn moren sin.