Eg har alltid likt forord i bøker. Ikkje lange forord, men passeleg korte. Forord som seier det som skal seiast og ikkje meir. Det gir ofte ein ekstra piff til boka, set lesaren i godt lune før ho begynner på sjølve teksten, tenkjer at her har forfattaren ytt litt ekstra, vist at det er ein godviljens kvinne eller mann ein har med å gjere.
Derfor har eg hatt med eit lite forord i nokre av dei tidlegare bøkene mine og har ikkje angra på det eit sekund. Lesarane har utan unntak fortalt meg etterpå at dette var noko dei sette pris på. Ein liten gest som viser at eg tenkjer på dei, overflødig kanskje, men likevel med ei slags nødvendigheit i seg.
Sist sett
