Bokelskere.no

Etter tre elevsamtalar der han hadde sagt dei nøyaktig same tinga til kvar einaste person, hadde han no berre éin igjen. Dette er jo først og fremst berre pinleg, tenkte han. Emil kom inn døra og sette seg på stolen overfor Georg. Han var ei forsiktig sjel som presterte heilt på det jamne i alle fag. No sat han og kikka ned i golvet.
- Skal med sjå, sa Georg.
Han hadde ikkje planlagt nioko spesielt å seia og bladde i staden i nokre papir som ikkje hadde med Emil å gjera. Så såg han opp på eleven.
- Ja, kor skal me starta. Du er jo ikkje så veldig aktiv i timane. Kvifor ikkje?
Emil såg ut til å tenka grundig over spørsmålet.
- Det er nok fordi eg ikkje har noko spesielt å seia.
- Ikkje?
- Nei, ikkje noko særleg.
Det blei ein kort pause.
- Det er bra, sa Georg.
Emil såg litt overraska opp.
- Ja, me har jo meir enn nok av dei som ikkje har noko spesialt å seia, men som snakkar likevel, ikkje sant? I klassa?
- Jo, me har jo det, svarte Emil.
- Og då føretrekker eg absolutt deg, som held kjeft i staden.
- Ok, sa Emil.
- Elles ... så synest eg du klarer deg bra, stort sett. Prøv å skriva litt mindre kjedeleg i norskstilane dine, hugs at det er berre å lyga så mykje du vil. For å sitera - nei, gløym det. Jo, for å sitera nokon, men eg hugsar ikkje kven: Løgnen er mer guddommelig enn sannheten. Og hald deg unna diktanalyseoppgåvene på eksamen, det ligg ikkje heilt for deg.
- Ok, svarte Emil.
- Då var sikkert det meste sagt, sa Georg.
Emil sa ok ein siste gong og gjekk ut. Georg sette seg tilbake i stolen. Eg er ein god lærar. Og eit godt menneske, når alt kjem til alt, tenkte han. No ja, dette var to sanningar med modifikasjonar, tenkte han vidare. Så gjekk han tilbake til klassa, sa takk for i dag og vel møtt til siste skuledag i morgon.