Kor godt det er med dagar eller timar eller
minutt som er nesten lykkelege. Der tid
blir borte og elvar renn opne i oss. Desse
nesten lykkelege glimt som rører ved det
djupaste, naknaste, ømmaste i oss.
Mest av alt er det nærhet. Kanskje ikkje
dei mange ord. Kanskje ikkje dei store
hendingar. Kanskje ikkje meir enn eit
handtrykk i forbifarten. Kanskje ikkje
meir enn eit ope smil. Kanskje berre det å
vera saman.
Men det gjorde noko med oss. Det rørte
ved noko i oss. Det løfta dagen, opna drau-
mar. Gjorde oss levande, varme.
Kor sterke vi blir av slike glimt. Kor
vakker verda blir. Kor rike vi er som kan
gje dette til kverandre.
Bente Bratlund Mæland