Ho nærer eit hemmeleg ønske. Det får form som eit hjartesukk til Vårherre: at desse jentene skal nå litt lenger unna armoda enn ho sjølv gjorde, at dei skal få eit lettare og lykkelegare liv. Men for den som ikkje har pengar og gardar og kister med sølvskeier og aksjar og bankbøker, er det berre ein ting som nyttar. Det hadde mormor visst lenge da ho var trettifem, og det forsømte ho ingen sjanse til å minne om: at ein skikkar seg og brukar det huguet ein har. Det har ho innprenta i dei og i sønene sine, frå deira første dag.