Det står i så mang ei stue rundt i Norge et bilde på kommoden av han som er i Amerika. Han gikk en gang her som alle de andre, men nå er han reist så langt, så langt. Høgt på strå må han nå være kommet, for han står der så morsk med skill i håret som en storkar. Brevene hans blir lest høgt som en huspostill, mor feller en tåre, far ser ned, de unge for nye og dristige syner. Det er kanskje blomster i vinduene, skilderier på veggen, rosemalt skap i kroken. Men det gildeste i huset er amerikaneren på kommoden, han er mer enn en pynt, han blir litt etter litt en husgud.