Den viktigaste grunnen til at eg kjøpte denne boka var at den kosta berre 25 kroner i restekassa til den lokale bokhandelen. I tillegg var åpninga i boka ganske frisk;
"Da jeg var elleve år, knuste jeg sparegrisen og dro på horestrøket".
Oppveksten i Paris på 60-talet var nok ein del ulik den på ei vestlandsbygd skal ein døme etter denne innleiinga. Men til trass for den friske starten greidde eg ikkje å la meg begeistre av boka. Det er jo ei ganske kort bok, berre 84 sider. I tillegg er sidene ganske små, det er nytta ganske stor font, og det er godt med luft mellom linjene. Dermed blir det ikkje plass til å fortelje så mykje, og eg sit att med kjensla av å vere snytt for store delar av ei potensiell interessant forteljing. Eksempelvis, frå skildringa av ei bilreise frå Paris til Tyrkia:
"Er det fattig her, monsieur Ibrahim?"
"Ja, nå er vi i Albania"
"Og nå?"
"Stans bilen. Kjenner du det? Det dufter lykke, vi er i Hellas"
(dette vart skrive lenge før den økonomiske krisa ...)
og slik hoppar handlinga framover med minimal substans.
Det er mulig at boka er skriven for å vekke lesaren sin nyskjerrigheit omkring sufismen, ei trusretning innan islam. Men formmessig ligg dei åndelege dryppa, om ein kan kalle det for det, for tett opp til Alkymisten av Paulo Coelho til at ein kan ta det seriøst.
