Bokelskere.no

2 måneder og 10 dager har jeg brukt på denne boka, og da har jeg lest litt hver eneste kveld, slik jeg alltid gjør med alle bøker jeg leser. Gjennom hele boka har jeg slitt med å finne ut om jeg liker den eller ikke. Det er ingen tvil om at jeg liker historien. Jeg liker personene. Jeg liker beskrivelsene. Men jeg klarer ikke på noen som helst måte å like måten boka er skrevet på, og det er nok derfor jeg har brukt så himla lang tid på den. Den er et slit å lese med lange og til tider uforståelige setninger, og ikke minst bruken av store bokstaver. Jeg forstår hvorfor forfatteren har brukt nettopp store bokstaver, men når det er brukt så hyppig som her, så blir det bare slitsomt.
Terningkast 2, rett og slett fordi jeg ikke kunne tenke meg å lese den igjen.

Det tok meg ein måned (!!!!) før Eg kom meg gjennom alle 713++sidene i En bønn for Owen Meany. Ikkje fordi boka var treig og keidsam, eller jo, litt treig, ikkje keidsam, men fordi eg tok meg tid og las sakte. Dette er ikkje ein bok ein kan skyndte seg gjennom.

Har endå ikkje klarte å bestemme meg for om det blir ein firar eller femmar på terningen. Heller nok mot ein firar, då det blei i overkant langdrygt (men så er det jo Irving då, og då får ein sjelden noko kort og lett, og som lesar veit en jo det og forventer ikkje noko anna). Eg trur at det som øydelegger for ein femmar, for min del, er at eg ikkje kan identifisere meg særleg med korkje tidsperioden eller religionens viktige rolle i historia. Eg kan rett og slett ikkje nok historie til å la meg engasjere i oppramsinga av ymse presidenter, og dei mange referansene til Vietnam-krigen. Og så var det religionen då, som fekk ganske mylke plass i boka, og som går litt rett over hode på meg då det ikkje finns ein einaste religiøs celle i kroppen min . Men historia er jo fantastisk og så absolutt ein klassikar.

Ei bok om oppvekst, om kristentru, om venskap, om familie, om amerikansk politikk, om framandgjering, og om den alltid attervendande verkebyllen Vietnamkrigen.

Forteljaren i boka er Johnny Wheelwright, av erke-engelsk avtamning i New-Hampshire, og opplevast også som forfattaren sitt talerør i boka. Han fortel om barndoms- og ungdsomstida saman med vennen Owen Meany, ein uvanleg gut på mange måtar. Parallelt får ein også glimt frå forteljaren sitt liv i notid, som utflytta amerikansk akademikar i Canada.

Owen er som nevnt uvanleg på mange måtar. Uvanleg liten, har ei uvanleg stemme (noko forfattaren understrekar ved at alle replikkane hans er skrivne med store bokstavar), uvanleg modig og uvanleg kreativ. Han får tidleg ei oppleving av at han er ein reiskap for Gud, og får også syner og draumar om korleis livet hans skal ende. Som den gode kristne han er så gjer han det han kan for at denne guddommelege spådomen skal gå i oppfyllelse.

Boka er full av morosame poeng og lattervekkande personskildringar. Men den inneheld også mange kritiske betraktningar om diverse tema. Særskilt amerikansk politikk. Tidslinja i oppvekstskildrings-sekvensane er grovt sett lineær, men med ein god del digresjonar og avstikkarar. Språket og forteljarstilen var i det heile litt «rotete» etter min smak. Etterkvart inviterer også forteljaren, heilt bokstaveleg, ganske hyppig lesaren til å hugse spesielle hendingar og kulturfenomen frå 60- og 70-åra, hendingar som eg som nordmann ikkje har noko særskilt forhold til, og som eg derfor gjeng glipp av meininga av.

Desse tinga gjorde nok i sum at eg ikkje likte boka slett så godt som eg hadde venta. Men det er likevel ei god bok, og verdt tida det tek å lese den. Så får tida vise om eg fylgjer opp med å lese meir av John Irving.

Kanskje den beste boken jeg har lest. Hundrevis av sider med galskap som plutselig oppsummeres i en fantastisk sammenføying av tråder. Må leses. Sa jeg det? MÅ leses

Jeg har først i nyere tid gitt meg i kast med klassikerne til vår venn oppe i New England; Garp, hotellet og nå denne. Jeg har gjort et ærlig forsøk på å forstå berømmelsen som har blitt denne mannen til del, men evner ikke å finne hverken gull eller noe annet, Siderhusreglene står i hylla, men det spørs om jeg ikke lar den stå. Lasse Hallstrøms filmatisering av romanen er så god at jeg lar det være med den.

Men for all del - smaken er som kjent som b.....

Denne er på min topp-3-liste gjennom tidene. Irving var aldri så bra som her og blir aldri så bra igjen, dessverre.