Bokelskere.no

Eg var ei stund redd for at dette var ein skikkeleg skivebom. Boka innleiast med ei lang og omstendeleg tilnærming til historia. Lispector fortel ikkje sjølv, forteljaren er ein mann, Rodrigo S.M., forfattar han også, og dette med å få ei forteljing til å starte er ein omfattande prosess.

Etter som forteljinga kjem i gang, gjeng det betre. Macabéa er ei anonym og stillferdig ung dame, nesten sjølvutslettande, opphaveleg frå Alagoas i Nordaust-Brasil men jobbar no som maskinskrivar ved eit firma i Rio de Janeiro. Ho møter og forelsker seg i Olímpico, som har ei nedlatande haldning til henne. Forholdet er ikkje liv laga, og spørsmålet blir etter kvart om Macabéa sjølv er liv laga.

Lispector er ganske slem mot hovudpersonen sin. Det er vondt å tru på at det finnest folk som til dei grader kan la seg trakke på av andre, utan å reagere på det. Som ikkje tillet seg å drøyme om noko betre, fordi «det er nok ikkje for meg». Det insinuerast også at damer frå Nordaust-Brasil er ganske enkle. No er eg så heldig at eg kjenner ein handfull damer frå Nordaust-Brasil, og «enkle» kjem ganske langt ned på lista over adjektiv eg ville velge.

Nok om det. Eg blei aldri heilt fortruleg med skrivestilen til Lispector, men innimellom så tykte eg at det svinga, det kjendest som om ho fekk tak i meg og ville vise meg noko viktig. Men det gjekk ikkje så lenge før taket glapp igjen. Derfor landa eg på ein 4’ar på denne boka.

Boka kom for øvrig i norsk omsetjing frå Bokvennen forlag i 2015, med tittelen Stjernens time. Og Bokvennen ser ut for å ha sansen for Lispector, for i fjor kom også debutromanen til Lispector, Perto do coração selvagem, eller Nær livets ville hjerte, på norsk. Det kan godt hende at eg kjem til å lese meir av Lispector i framtida, men ho er nok ikkje heilt på topp på prioriteringslista.