Bokelskere.no

Dette var en godt skrevet bok om Arne Garborg. Har ikke lest så mye hverken om han eller av han før,men Bondestudentar og Haugtussa har jeg lest. Men vel så interessant var historia om Garborg som menneske og alle hans prøvelser på livsveien. Spennende å lese om hans eget liv avspeilet i hans diktning,godt beskrevet av Jan Inge Sørbø. Vil sitere verset fra Fred som Hulda Satte på gravsteinen hans i Knudaheio.

                                 Som Ljose hev den eineDraum
                                  aa brenne ned
                                   han helsa glad den Skoddeflaum
                                  som gav han Fred

Det er mørke og tristhet over dette,det er sikkert.Men det var jo mye av livet hans også,han hadde perioder med angst og depresjoner.
Det siste som står i boka gir et godt sammendrag av dette:
"I ein forstand er det triste verset på gravsteinen rett. Det er ikkje historia om Garborg som blir ståande, om den er aldri så gripande. Det er forteljingane hans som blir ståande.
Det er Daniels krumbøygde veg inn mot makta, det er Veslemøys vonde veg ned og triumferande veg opp, det Enoks ustødige steg inn i døden og Paulus sin veg frå vekking til visdom.
Garborg framheva ikkje seg sjølv, han hadde ein ekte motvilje mot å vera i sentrum.
Heilt frå han greip fela ein vinterdag i 1870, spela han fortvilinga bort frå sin eigen person og inn i musikken. Og det kom til å bli mønsteret. Det er fiksjonsstadene hans vi hugsar,Gjætlebekken eller Savalen,Alvelandet og blåbærlia. Det er dikta hans, språket hans, klangane og dei bølgjande setningane. Det den komiske Fante-Thomas og den triste Gunnar Hove. Og over alt den store jærhimmelen i sylv og smaragd. Slik må det vera; den lange arbeidsdagen og dei svevnlause nettene,angstanfalla og svevnløysa, fotturane og ranglane- alt skulle ta slutt, og han sjølv skulle kvila."

Etter dette trur jeg at det er tid for å lese mer Garborg.