Bokelskere.no

Overbevisende god start på lesningen av Trilogien. Intenst kammerspill på få sider skåret ned til det tilsynelatende enkle, men likevel rikt på assosiasjoner som nok kan variere med leseren.

Boka inngikk i programmet for Lesesirkelen 2024.

Kjedelig. Bøkene til Fosse er veldig lik, men denne var den minst fengende så langt.

Var skeptisk til denne boken pga nynorsken. Noe som jeg ikke leser frivillig, men siden boken var så tynn så hadde jeg ikke noe å tape på det. Nynorsken klang så vakkert i minnet mitt i forhold til gammel-norsken. Ingen problem med nynorsken. Heller tvert imot. Et godt språk.

Jeg har tenkt en stund nå på hva jeg skal skrive om "Andvake", men jeg har rett og slett ikke gode nok ord. Men jeg kan si at denne lille boken er så utrolig nydelig og jeg nøt hver eneste setning i den. Jeg anbefaler alle å bruke lang tid på de knappe 80 sider, fordi dette er en bok du bare må nyte.
Gleder meg til å lese de to neste også!

Andvake. For et vakkert ord. Full av uro, nerve, puls og pust. Så også med selve historien som blir fortalt på Fossevis, fossende med ord på utpust, og innpust og fortid og nåtid som blander seg sammen og gir oss urfortellingen om de to unge. Gripende. Ung kjærlighet under harde kår.

Hjelpes meg for ei kjedelig og langdrøyg bok! Masse gjentagelser gjennom hele boka, og jeg måtte lese 50 sider før jeg i det hele tatt så et punktum.
Virkelig ikke min type bok!!

Ei merkeleg lita bok, som kanskje best kan samanfattast som ein vestlandsversjon av Juleevangeliet, minus jomfru-biten og englar og slikt, og med ein undertone av Bonnie and Clyde.

Ungdomane Asle og Alida er kjærestar, av fattig slekt, huslause, og utan moglegheiter til å skaffe trygge forhold for Alida som snart skal føde. Dermed reiser dei til Bjørgvin, med von om å finne husvære der, og etter kvart også arbeid for Asle. Forteljinga startar i Bjørgvin, og ein får tilbakeblikk, og endåtil tilbakeblikk i tilbakeblikka, om dei tidlegare hendingane og om livshistoriene deira.

Stilen i boka er særeigen, med sidelange setningar somme tider, og knappe dialogar andre tider. Ein del fraser blir også repetert ein del, og nettopp her fekk eg assosiasjonar til Dag Solstad, eller rettare sagt 17. roman, som er den einaste boka eg har lest av han hittil, og der det blei gjort eit liknande grep. Men tilbake til Fosse og Andvake, så oppfattar eg teksta, og kanskje spesielt dialogen, nærmast som naiv, men samstundes så er der mykje usagt som trigger fantasien til lesaren.

Og så er eg usikker på om Asle og Alida er lettare tilbakeståande, eller om det er den naive tonen i teksta som får meg til å tenke i dei baner. Det som derimot er heilt klart at kjærleiken dei kjenner for einannan er så sterk at han skuggar for alt anna. Alt handlar om at den andre skal ha det bra, alt anna er uvesentleg. Denne sida av historia var beint fram rørande.

Historia held fram i Olavs Draumar og Kveldsvævd. Det blir nok til at eg må lese desse to også. Etter kvart.

”Andvake”, Jon Fosse

Då eg såg Bokprogrammet på NRK TV, kor Siss Vik var i samtale med denne mannen Jon Fosse, i Grotten, kor Jon fortalte om ein gong han såg eit nyfødt born, kor alle andre var oppløfta, snakka om eit under, at eit nytt liv var kome til verda. Vel Jon fortalte at han tenkte på døden – at ein gong skal dette bli død. Eg tenkte med meg – kva er det som eigentleg bur opp i denne dramatikarens hovud - og kjøpte Andvake.
Andvake følgjer Alida og Asle, eit ugift par frå svært fattige kår, som skal ha born. Kva årstal kjem ikkje fram, men eg tenkte det kunne være for to til tre hundre år sidan – sikkert ikkje so viktig.
Det som er viktig er dramatikken. Når ein mann tenkjer på døden når andre tenkjer på nytt liv, seier mykje om kva lerret denne mannen kan trekkja opp med svært få ord. Boka er på berre vel 70 sider, men kvart eit einaste ord mellom punktuma er nøye valde, finslipa og velplasserte. Han dreg dramatisk ut eit lerret om disse to, lukkelige, fortvila, optimistiske personane, kor han i ei og same setning gjerne tek for seg heile slekta, svik og draumar til disse. Asle er, som sin far og farfar, spelemann, og Jon er innom kva det vil seie å vera ein spelemann; at då skal ein ta vidare kjenslene til dei ein spelar for, enten det er i eit bryllaup eller ei gravferd. Eg tenkjer at då fortel Jon om seg sjølv, og alle andre kunstnarane. Det er det denne boka gjer. Den dreg ut kjenslene, og sidan snurpar dei saman - slik berre store kunstnarar og dramatikarar klarer.
Med eit format på berre 70 sider, må ei historie sete frå byrjinga av. Eg brukte nok nokre sider før eg kom inn i rytmen og språket til denne karen. Eit frodig nynorsk som ikkje ligg særlig nært verken mi dialekt, eller mitt skriftspråk, og med eit nesten fråvær av punktum, kravde det min fulle konsentrasjon, men når det fyst sat – så sat det.
Mine tankar gjekk både til Maria, Josef og Jesusbarnet i gamal tid, men og stundom til romfolket no i våre dagar – så at Jon får si tid i Grotten følast heilt greitt. Det er berre dei store som får det.

God bok! en vakker kjærlihetsfortelling som aldri blir flat. Dvelende skildringer av kjærligheten, dvelende fordi kjærligheten kommer fram på så mange måter, den bare er der særlig gjennom skildringene av musikken. Menneskene sitter i en etter lesingen: Kjærligheten, smerten, ondskapen er også med. Fortellingen må da være en allusjon til juleevangeliet. Anbefales på det sterkeste .

Nydelig, engasjerer og skaper følelser.