Bokelskere.no

Hørte den på lydbok. Noe så dumt pg uinteressant.

Min første bok av Paasilinna, men blir nok ikke den siste. En annerledes, morsom og absurd historie som passer som en liten adspredelse i lektyren ellers. Tror ikke jeg leser mange av bøkene til forfatteren på rad, men godt å kunne ta frem en sånn type bok innimellom. Noe av det morsomme er jo at boka skrives på en måte så likefrem måte at man skulle tro det var helt naturlig å drasse rundt på en bjørn... Sitter med litt samme følelse som etter å ha lest Erlend Loes "Doppler" og boka om "Hundreåringen....".

Prost som har mist trua - og religiøs? bjørn....

Eg er tilhengar av den litt absurde fortellarstemma til Paasilinna, men denne gongen vart det ikkje full klaff. Trur det har både med boka og mitt eige humør å gjere...

Prosten Oskari Huuskonen, ein kvinnebedårar som er lei av livet i "menigheten", og som har mist både trua og entusiasmen, får ein bjørnunge i 50-årsgåve! Det fører til svært mange "begivenheter" som ikkje alle er like begeistra for, for å seie det mildt.

Livet saman med bjørnen Dægern, seinare Faen, får konsekvensar som berre Paasilinna kan greie å pønske ut. Etter mange meir eller mindre vanvittige hendingar,er Huuskonen fråteken det meste, og legg ut på tur saman med dyret sitt. Ein tur som etterkvart fører dei langt av garde....

Eg likte best den delen der prosten og bjørnen oppheldt seg på/i Solovki, fann nokre gode språklege formuleringar der - og drog på smilebandet endåtil. Del tre, der Faen vert meir og meir menneskelig og religiøs irriterte meir enn det gleda. Heseblesande og uengasjerande! Seier meg einig med Rose-Marie i mykje av det ho skriv om boka .

Når det er sagt, så vart den aller viktigast bodskapen for meg det at: Mennesket kan klare seg på tross av.... Oskari Huuskonen miste alt: kone, jobb, tillit,hus og heim. Likevel opna det seg nye muligheiter, livet fekk ei ny meining. Så - derfor vel eg å gi boka terningkast: tre til fire