Ved kjelda

Ause or opprørt vatn,
skjenkje grums.

Vent til det klårnar.
Hast ikkje slik!

Lite er det
du vinn likevel
og dagar kjem
etter deg.

Vente til kjelda fløder
da kan du gje
av di overflod.
Av det som du sjøl
er fylt av.
Av ditt.

Vente ei stund
til det klårnar.
Gjev ikkje uro
gjev ikkje grums
til desse som står
ved kjelda og ventar.

Vente til vatnet klårnar
før enn du
byd dei drikke.

Skilnad på

Det er så stor ein skilnad
som millom kvitt og svart,
det som du tenkte bli til
og dette du vart.

Og ofte er det skilnad
imillom det du gjer
og det som du vil at andre
skal tenkje at du er.

Lett er å tykkje synd i
den som er langt ifrå.
Men tyngre er å hjelpe
din neste du kan nå.

Ho er så lett å bera
den bør som andre ber.
Det er så lett å gjera
alt det dei andre gjer.

Men det du sjøl lyt bera
et er så tung ei bør
at tyngre bør har ingen
i verdi bore før.

Så milelangt og audt
millom ordi i din munn
og det du ærleg meiner
i djupe hjartegrunn.

Kvi skal det alltid vera
så stor skilnad på
det ljose som du drøymer
og røynsla tung og grå?

Prøva

Tenkte meg til stupet.
Berre stå der still.
Ikkje noko anna.
Berre kjenne um eg har den
store styrken som skal til
ved å stå og ikkje falle
og bli dregen ned i djupet.

Stå der ute
ytst på kanten.
Stå der stø utan å svimre.
Dennestyrken som skal syne
um du maktar bera livet.

Kva kjenner frøet

Kva kjenner frøet
i klaka jord,
i frost og kulde
og kalde vindar
frå nord.

Kva drøymer frøet
som ligg og ventar
i vintersvevnen.

Kva kjenner frøet
når jordi mjuknar,
når safter strøymer
og sevja går.

Kva livnar upp
i den frosne hug,
i bekkjesusen
og fuglekvitret
og sus frå skog.

Berre ei bjørk

Eg er ei bjørk
med same røtene som eg alltid har hatt.
Med same stomnen,
same greinene og same lauvet.

Skiftar til nytt lauv kvar vår,
men lauvet er bjørkalauv
og bjørkalauvet
er alltid likt seg.

Eg er såleis tradisjonell
og folk kan tru
det er same lauvet-

Årringar legg eg p meg,
men dei er usynlege.
Litt dreg eg meg og på høgdi,
men ikkje like mykje kvart år.
Årsvoksteren blir
ettersom sumaren er.

Men augo som ser meg jamt,
ansar ikkje
at umfanget aukar
og at toppen rører ved himmelen.

Eg er berre ei bjørk.
Og ei bjørk er eit vanleg tre,
så kanskje ikkje folk
ansar meg eingong,
eller kjenner angen av lauvet mitt
etter regn.