Skumringshesten

I det eg steig prøvande over terskelen
til søvnen den første natta,
stod han alt og venta på meg,
ruva som ein blakk fjording lutande
ved grinda, bydde mulen
sin fram til ei grime
eg ikkje hadde for hand.

Kvar nett som følgde, stod
han slik ventande, stor og drønnande,
med tolemotets bumerke i panna.

Kjem du snart,
lydde ropet frå underverda.
Kjem du snart,
lydde ropet frå himmelhøgd.
Kjem du snart,
lydde ropet frå den opplyste korridoren.

når alt dette skjer, når dei fine trådane blir slitne tvers
over og det stumme skriket lamslår alt som er i rørsle, alt
som er
fastbolta, når himmelen viklar seg saman til ein
forferdeleg
knute

legg du armen kring skuldrane mine og
slepper meg aldri

Legevisitt

Innimellom
synest eg du liknar ein profet
som har stige ned frå fjellet.
Langt over mi verdigheit
skrid du inn i mit vilkårlege kaos.
Der sorterer du det harde
frå det mjuke, og syner
med formanande peikefinger
vegen mot det lova landet.

du legg armen kring skuldrene mine og
slepper meg aldri,
når fjella ruver milevis over oss, skuggekastande
der oppe mot det iskalde altet, held du meg inntil
deg, all mi sorg og alt mitt sinne kan eg kvile mot kinnet
ditt, tett
inntil meg er du

Reisa til mjuk

Det tok si tid dette
å kvitte seg med rustninga. I den gamle
kledninga vart eg til sist einast
hylla av gneisen i berget,
berre dei gamle fjella
nikka anerkjennande

Heile tida sterkare,
heile tida hardare,
ikkje ei bivring i bringa
var lova som gjalt,
ikkje ei tåre måtte falle

Men etter dei mange mil med mørke,
etter at skredet hadde gått inne i meg,
bøygde eg meg til bakken,
der vaia
mjuke strå, der
kviskra den underfundige mosen
om ein viktig løyndom

og eit skjelvande
lauvblad fall