Lykke er ein underleg ting.
Nokon har sagt
den er som parfyme
som ikkje kan hellast
ut over andre
utan at det fell
eit par dropar
på ein sjølv.
[...]

Fjorten år

Vennskapet bleiknar ikkje
frå nokon side.
Skogen likar meg.
Alle slags tre
er glade i meg.

Eg sat ein gong
i eit tiurtopptre,
krona var flat og vid.
Høgt til skogs
og langt frå folk.

Eg hjala ein skogsong
av mine lungers styrke
for eg var i skogen
ein maimorgon
og sat i tiurtoppfurua
det flatkruna kjempetreet
og var fjorten år.

hjale v1 (norr. hjala 'prate, samtale') rope, skråle; hue (II); hulle, sulle (I); ljome
krøtera rauta så det hjala i fjella

Som Ein Kom

Noko nytt skal koma
eg anar det
over skuggeblå fjell
eg høyrer det
som den fjerne lyd
i ein konkylie
som grågåsropet
under skyene
lenge før synet
fangar dei inn.

Eg veit kva som rører
ved netthinna
og legg fargane som under vatn
og breier angerens svarte duk
over hendene mine.
Erkjenningar samlar seg
som kråker til rådsmøte
på haustpløgde åkrar.

Fattig som ein kom
skal ein vende attende.